Ik kan vandaag niet kiezen
tussen chocolade eten en even snel wat slapen
of intens aan het woord weegbree denken
omdat dat al zo lang geleden is.
Uiteindelijk schreef ik dit dan maar,
vooral omdat ik dat (i.e. ‘dit dan maar’, dus)
goed vond klinken.
Weet je, als je zo’n mysterieuze dingen schrijft die ik niet meteen snap (en nog extra als de zinnen opgesteld zijn als in een gedicht), dan heb ik altijd de neiging om te kijken of de eerste letters van elke regel geen geheime boodschap vormen.
In dit geval heb ik zitten zoeken, maar ik kwam niet verder dan “vosdick”. Als dat de oplossing is, snap ik hem nog altijd niet…
*grijns*
Ik voel me net een echte kunstenaar. Zo onbegrepen.